O bidha mia, bidha mia bella,

Comente ses t’istimo, bidha mia!

Bidha minore, ma de coro mannu,

Carrelas totu dortas e astrintas,

Domos betzas e noas ma serradas

Carenas meda mannas imbetzadas

Totu dólimas solas a patire

E carchi cara de ànghelu minore

Chi a sa vida a sa zente iscanzat laras

Ca iscratzada che l’ant sa zovania.

Su terremotu ’e s’emigratzione

De su samben su mesu ti at leadu

Ca su sonnu mortale a calatzone

Faladu in conca ’e sos puliticantes

Los ponet a zogare a mammacua

In sas poltronas de Montecitóriu,

Falados chei s’àpara de maju

Pro su bisonzu inoghe cosa tua.

Chi sighit che innanti a disisperu.

E cun coro niedhu si che tucant

Sos zòvanos a donzi parte e logu

Chi si no maleighent faghent proa.

Ma ses tue su paradisu in terra

Chi pro godire nos at dadu Deu

E beneigo a Isse e a tie

Pro sa fortuna chi at dadu a mie

Ca cue bi apo tentu babbu e mama

Chi comintzadu m’ant s’eternidade

E cun s’imparu de sa vida issoro

Sa lughe de sa fide cristiana

Ca fintzas in caminos in pigada

Su coro nostru est su giardinu ’e Deu

Si bi lu damus a lu tenner contu.

E in sas carrelas tuas bi fit Isse

E ischidu apo tandho ite si narat

Candho sos ogros de una pitzinna,

Límpidu chelu che a s’aera tua,

Mi ant allutu in su coro su sentidu

Chi drinnit che a sa música in sos Chelos

De chiterra acordada in manu a Deu.

E pesso eterna cussa in Chelu sonet!

Gai puru sa música ’e sas laras

Cun sas notas chi sunt su mundhu intreu

Mi as iscritu in su coro e regaladu

E beneigo a cantos l’apo intesa

Paesanos de donzi calidade

Bestidos de suore e umilesa

E preda ’e fundhamentu e contonada

Chi Mastros fraigadu ant in sa roca

Pro sa limba ’e sos Sardos depo a tie!

Si b’at prendha, una pèrela, in Sardigna,

Cun totu chi donz’idha est bidha mia,

Illorai, ses tandho prima tue

In su postu ’e onore aposentada;

Chentza tue de mundhu no bi ndh’ada,

Sentindhe a tie mi so fatu a Sardu

E su méritu mannu za est tou

E in cust’ànima ch’in eternu durat

Pro me tue no as a morrer mai!

E bios sunt sos mannos costoidos

In Cuventu e mi lughent in sa mente

Prus fortes de sos zòvanos sighindhe

Sidhadu de valores chi no morint.

E sos ratos chi creschent e fiorint

In montes e badhigros logu tou

Sunt sidhadu e sunt càntigu de vida

E candho manos iscussideradas

Lis ant tzacadu fogu aframatzadu

Ant sas carres e pibiristas mias

Ca mi as imparadu a istimare

Cantu balent laores e olias,

Fintzas ruos tirias e prunetzas,

E cantu sunt sas manos chi manizant

Custas cosas prus dignas de onore

Intostadas e puntas pro campare

Ca solu in s’onestade bi at amore.

E che istillu fritu mi est intradu

Su degollu ’e Litòcoro chi ant fatu

Astrados coros fintzas in austu

A Càrminu pistendhe e Zuannedhu

Comente mancu s’azu pistant gai,

Malevadados! Bàrbaru corazu,

Bàtile de birgonza a Illorai

E púdida zustíssia batilosa

Ch’intiga no at tentu de ndh’ischire!

Ancora si bi pesso a nodu mortu

In bula e in s’istògomo mi faghet.

Epuru istimo a tie bidha mia

E malandras chi tenes mi ndhe leo

E totu su chi ses mi sento deo

Si carch’ispera b’at de cambiare.

E cun méritu curpa mi ndhe fato.

E sos ossos chi zuto candho fino

Los cherzo in terra tua costoidos

Fintz’a s’úrtimu sonu de sa Trumba,

Illoraesos, ca tucamus paris

A cambarada pro s’abboju mannu!

E menzus de comente apo connotu

Fintzas a tandho bidha mia dures

E acumpanzent a Deus fizos tuos!